NK Run Bike Run Spijkenisse 13 Oktober 2019
Op verzoek van de redactie even een kort stukje over mijn deelname aan het NK Run Bike Run in Spijkenisse op de Standaard Afstand (10km lopen- 40km fietsen-5km lopen).
De voorbereiding richting de wedstrijd ging niet geheel zoals ik graag had gewild. Het hele seizoen ging gepaard met enig blessureleed waardoor ik niet de trainingsuren voor het hardlopen kon maken die nodig zijn om een beetje in vorm te raken.
Op zondagochtend samen met zoonlief Jordi in de auto richting Spijkenisse met geen enkele illusie in het hoofd om op het hoogste schavot van het podium terecht te komen zoals vorig jaar.
Jordi startte 3uur eerder op de “korte” afstand 5-20-2,5 en wist met overmacht de eerste plaats te behalen en mag zich Nissewaards kampioen noemen.
Hierna was het mijn beurt om af te zien.
Om enigszins in de buurt te komen van het podium heb ik samen met Jordi de (idiote) strategie bedacht om te proberen in buurt te blijven van Machiel Ittman (die dit jaar bijna alle NK’s op triathlon en RBR op zijn naam heeft gezet in de 50+ categorie). Dit betekende voor mij om de eerste 10km en de 40km fietsen als een losse wedstrijd aan te vallen. Volle bak zonder reserves en dan maar op karakter de 5km zien te overleven.
Zo gezegd zo gedaan, Tijdens de eerste 10km kon ik enigszins in de buurt van Machiel blijven. Met een 30 sec achterstand aan het fietsonderdeel begonnen. Er stond een flinke wind en het fietsparcours ging over een dijk met genoeg hoogtemeters. Kortom heerlijk zwaar, precies wat ik het liefste heb. Na 7km zat ik vlak achter hem. Om hem alle illusie te ontnemen om ook maar 1 seconde het idee te geven om bij mij aan te pikken moest ik als een idioot versnellen en behoorlijk doortrekken. Op pure adrenaline het tempo goed hoog kunnen houden met continue het stemmetje in mijn hoofd dat riep “niet verslappen, doortrappen, niet verslappen” met een voorsprong van 2 minuten de fiets weer omgewisseld voor de loopschoenen. Nu komt het er op aan, 5km op karakter uit te lopen. Nou dat heb ik geweten, de eerste 100m waren de hamstrings zo verkrampt dat alleen strompelen nog mogelijk was. Ik zag Jordi aan het eind van de wisselzone staan roepen en zei tegen hem “ dit wordt m niet vandaag jongen” wat had ik ook verwacht me zo’n strategie. Maar ja, ik had het tenminste geprobeerd. Jordi bleef mij toeschreeuwen om door te zetten en toch maar geprobeerd om de looptechniek op te pikken. Wonder boven wonder begon de kramp na 200-300m weer een beetje weg te ebben en kwam het goede gevoel weer terug, na een km had ik al weer een “redelijk“ tempo te pakken en begon mij langzaam door te dringen dat de 1e positie vasthouden misschien nog wel eens niet zo onmogelijk was. De laatste km’s met het hele lichaam vol kippevel naar de finish de voorsprong kunnen vasthouden.
Ongelofelijk en totaal onverwacht mag ik mij voor het 2e jaar Nederland Kampioen Run Bike Run 50+ noemen.
Nu eerst ff een maandje rustig aan en herstellen en aan de blessures werken. De plannen voor volgend jaar zijn er nog niet echt. Het belangrijkste doel is om proberen blessurevrij aan het seizoen 2020 te beginnen.
